آوار

از مجموعه‌ی «ناگفته‌ها» | سیاوش میرزایی

ترس داشتم. منِ ترس‌خورده‌ی زخمی ترس داشتم؛ ترس از دست دادن، ترس اینکه حالا بیایم و باشی و یک روز صبح بیایم و نباشی. ترس داشتم...

«آوار» را اینجا بشنوید:
https://soundcloud.com/siavash-mirzaei/she 

آیه‌ی عشق
به صورت تو
بر من نازل شد
و در من
پیامبری که خواندن نمی‌دانست . . .

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ شری / سیاوش میرزایی

.آخرش ما نفهمیدیم چرا خودکشی کرد؟ و بعد این خداحافظی عجیب و غریبی که کرد
روی یک تکه کاغذ نوشته بود برای ما که: «فلنگ را بستیم، شما بمانید با زندگی حقیرتان.» و چون ما در خانه نبودیم، کاغذ را انداخته و رفته بود
. . .

(بخشی از حرف‌های سیمین دانشور درباره‌ی صادق هدایت)

صادق هدایت  ۲۸ بهمن ۱۲۸۱ - ۱۹ فروردین ۱۳۳۰ 

شازده کوچولو می‌گفت: گل من گاهی بداخلاق و کم حوصله و مغرور بود، اما ماندنی بود.
این بودنش بود که او را تبدیل به گل من کرده بود...

شازده کوچولو | آنتوان دو سنت‌اگزوپری

در میان نیامدگان نسل من

شاید پسری باشد

با چشمانی که نشانی مرا دارند

و موهایی مشکی،

که پستوی قدیمی مان را

به دنبال عتیقه ای، گنجی، چیزی می کاود

و جز سنجاق سر تو

هیچ نمی یابد... 

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ سیاوش میرزایی

کابوس

بـاورم نمي‌شـود... در فـاصـله‌ي ميان دو نفس‌، پلك‌هايت را كه به هم بزني موهايت سفيد شده باشند!

مثل تـمام ديروزهاي هميشه چشم‌هايم را به آينه سـپرده‌ام و دلم را به دست باد. ناباورانه خـطوط چـهره‌ي تكيـده در آينـه را برانداز مـي‌كنم و انگشت‌هايم ناگاه در ميان سپيد انبوه موهايـم گم مي‌شوند. همين چند نفس پيشتر بود كه سـي سالگي‌ام را چنگ مي‌زدم‌. هرچه سعي مي‌كنم با پـيرمرد محـبوس در آيـنه كنار بيايم كه اين منم‌... سي سالگيِ يكدستِ دو دقيقه پيش‌، با يك پنجـره آسمان و يك كف دست زمين كه نام كسي به آن سنجاق نشده‌... نمي‌شود كه نمي‌شود!

نـفسي ديگـر تو هـم به آينـه آمـده‌اي‌، با چيـن‌هاي آوار شـده بر جـوانيِ جـا مانده در بـي‌حوصلگيِ خاطره‌هامان‌. نگاه آشنايت مرا غريبانه مي‌كاود... تو هم انگـار مـرا با مـن اشتبـاه گرفته‌اي‌! دارم فرو مي‌ريزم در آن پيرمرد مانده در قاب آينه‌. او مرا فرياد مي‌زند، من تـو را... و تو در آينه دور مـي‌شوي‌... مي‌گريزي و خطوط چهره‌ات از دردهاي دل ِ پيرمرد دور مي‌شوند...

دو هفـته‌ي تمام است كه از كـابوس و آينه و از پيرمرد و از خودم پا بيرون نگذاشته‌ام‌. انگار تمام اين روزها را منتظر بوده‌ام‌؛ منتظر كسي‌، چيزي‌، يك اتفاق يا...

اعتراف مي‌كنم كه تمام روزهاي زندگي‌ام را منتظر بوده‌ام‌؛ تمام روزهايم را سر بريده‌ام به انتـظار يك اتفاق‌... و حالا هم كه انگار دارم مي‌روم‌، هنـوز منتظرم‌... شـايد مرا با من اشتباه بگيـري‌.

دارم مـي‌روم‌، دور مـي‌شـوي‌، امّا اگـر چـشم بگـرداني شـايد ببيني كه كسي در من سر برگردانده و تو را نگاه مي‌كند...